DE REIS EN AANKOMST!

Dinsdagochten was ik in alle rust de laatste spulletjes in mijn koffer aan het stoppen, er werd een sigaretje gerookt en we reden naar Schiphol. Geen stres, weinig zenuwen. Op Schiphol waren mijn lieve vriendinnen en familie aanwezig om nog een laatste koffie met mij te drinken (voor dit jaar). Dat andere zenuwachtiger waren dan ikzelf deed mij goed, zij droegen mijn zenuwen erbij! Toen kwam het moment van afscheid.... tranen, knuffels, liefde en kusjes. Nog 1 diepe zucht... tot op het allerlaatste moment werd er gezwaaid en geroepen, ik voelde me rijk en ik voelde mij zeker niet alleen! Ik had een hele groep fans achter mij staan.
Het binnen lopen van het toestel was erg onwerkelijk... Daar gaan we! De stoel naast mij is leeg en daarnaast zit Otto. Otto is een stevige man die op vakantie gaat met een groep, ze kennen elkaar nog niet en zitten verspreid door het vliegtuig. Otto heeft al vaak gevlogen en dit wordt zijn 3de keer naar Singapore, ik zat nergens dus beter dan naast Otto. De voetsteunen moeten omhoog, luky me! Mijn voetsteunen konden niet omhoog, in mijn doordraaiende gedachte stelde ik mijzelf even de vraag of dit een slecht voorteken was... Ik moest tijdens het stijgen en landen op de lege stoel naast mij gaan zitten vanwege de voetsteunen, prima! Lekker dicht tegen Otto aan. Nou daar gingen we dan, voetjes van de vloer! Eenmaal in de lucht maakte het toestel meteen een bocht dus ik dacht dat het meteen mis ging, Otto zei: Ow hij weet even de weg niet.... Bedankt Otto! Van mijn oren had ik geen last, ik had het veelte druk met andere dingen... zoals vooral niet uit het raam kijken, dat was pas echt eng! Schuin voor mij zaten de vleugels, en op sommige momenten zat het puntje ervan naast mij. De eerste 7 uur was ik zo gespannen dat ik niet goed kon eten, ik kan geen flms kijken (dan lijkt het al helemaal of we naar benenden aan het vallen zijn), voor lezen en muziek luisteren had ik de rust niet. Ondanks 7 uur lang onrust vloog de tijd letterlijk voorbij. Ik keek veel naar de mooie stewardesjes, en vroeg hier en daar aan Otto of alles wat ik voelde wel normaal was. In die eerste uurtjes heb ik het kaartje van mama gelezen, wat ga ik haar ontzettend missen!! En wat houdt ik van die vrouw. Net mijn tranen gedroogd toen ik de envalope van Marina opende, tranen voor niks gedroogd... wat een liefde las ik daar en wat ga ik toch mijn meiden missen! Op dat moment hoorde ik mama's woorden in mijn hoofd, en als een klein kind voelde ik een beetje heimwee. Het was gewoon allemaal zo spannend!. Ook een vrouw van 26 roept dan nog een liefst om haar moeder hihi. Nu ik hieraan terug denk komt het zelfde gevoel weer naar boven met vochtige oogjes. Eenmaal over de helft zei ik tegen mezelf, het gaat al de hele tijd goed dus die laatste uurtjes moeten ook goed komen. Op dit moment begon ik mij meer te ontspannen. Ik dutte weg maar echt in slaap vallen lukte niet. Ineens ging het lampje van de nooddeur branden, O NEE STRAKS GAAN DIE DEUREN OPEN! Het was het lampje van de telefoon die overging, zo kan het personeel zien dat de telefoon gaat, niks aan de hand dus paniek zaaier! De vlucht bestond dus vooral uit dit soort momentjes! Otto vroeg soms om mijn broodje wat ik niet op at, dus af en toe heb ik Otto een beetje gevoerd. Otto was ook een beetje doof dus dan riep ik HEEJ OTTO IK HEB NOG EEN BROODJE KAAS ALS JE WILT?!, Otte zei dan altijd eerst HE? (hiermee bedoelde hij altijd ' wat zeg je?' ) ik: BROODJES KAAS! Otto: at als een blij kind mijn broodje kaas... Bedankt Otto jij was mijn held! Landen... eindelijk, ENG! Landen vind ik gewoon eng en dan moeten de gordijnen open, nou ik hoef dus niet meer naast het raam! De grond komt steeds dichterbij maar het toestel zie je daardoor veel meer wiebelen... Dit weten jullie natuurlijk allemaal al, maar het zal voor mij de nieuwigheid wel zijn ;). Eenmaal op Singapore kwam Otto nog even om mij gedag te zeggen, de lieve man wilde mij een hand geven maar mijn handen waren vol, te snel zei ik gauw bedankt en wenste hem een fijne vakantie... Ik had Otto veel hartelijker moeten bedanken, zonder die man had ik het niet zo goed kunnen doorstaan! Vervolgens kwam ik een jongen uit Nederland tegen die ook alleen op reis was.. samen gingen we een peukie roken en daarna moest ik al snel weer door naar mijn volgende vlucht. We wensen elkaar een fijne vakantie en een goede reis! Ik zag al A1 op de bordjes en ik moest naar A18.. ik bedoel , hoe ver kan het zijn?! IK HEB ME DE POTEN UIT HET LIJF GELOPEN! Nondenjuuu wat is dat vliegveld groot! Met zweet op mijn hoofd kwam ik gelukkig optijd aan en kon 5min later gaan boarden. Ik zag er tegen op, het waren nog maar 5 uurtjes maar toch... weer 5 uur in spanning of alles deze keer ook goed mag gaan. Achter mij in het vliegtuig zat een meisje uit Limburg. Ze was alleen en opweg naar Melbourne. We hebben lekker zitten kletsen tot we gingen opstijgen. Naast mij zat een klein chinees kindje dus ik hield me maar groot. Ik vroeg nog of hij en zijn mama bij het raam wilde zitten, maar ze bleef liever aan het gangpad. Dus daar zat ik weer naast het raam... tot mijn verbazing schrok ik nergens meer van deze reis en is het mij zelfs gelukt om 2 uurtjes te slapen! Het landen was wel weer rete spannend maar dat heb ik weg gezucht tot we op de grond waren. De gezellige limburgse meid achter mij riep: Heej je hebt het weer overleefd!! Samen belanden we in de rij waar ons paspoort wordt gecontroleerd, we kletsen wat en maakte ons een beetje druk over de onaardige gezichten van de controleurs.. maar alles verliep smooth! In de laatste rij net voor je naar buiten loopt raakte ik haar kwijt, gelukkig hadden we elkaar in het toestel alvast gedag gezegd! Zonder controles mocht ik doorlopen, en daar waren die mooie schuifdeuren! Daar stonden pap, Loes en Bree met baby mij op te wachten! Heerlijk en onwerkelijk! Pap moest meteen door naar zijn werk, ik was gelukkig net optijd! Bree is de schoondochter van Loes mijn stiefmoeder, dus om stief even weg te laten is het zeker voor hier mijn schoonzus. Aan de kinderen word ik voorgesteld als Aunty Rebecca. Een warmer gevoel kunnen ze me niet geven! Wat een oppervlaktes hier! Brede wegen, mega meters tussen huizen in en de sky is BIGGGG!! Alsof de hemel hier nog hoger is! Nieuwe bloesem geuren, grappige vogel geluidjes en overal water! Ik denk dat ik hier wel aan kan wennen :-) Oja, ik moet behoorlijk wennen aan het links rijdende verkeer, ze doen het allemaal verkeerd om hier!
Ik heb mijn stoefbroer AJ ontmoet en plofte met een goede sandwich bij hun op de bank. Vervolgens werden we thuis gebracht. Koffertje uitpakken en lekker douchen. Samen met Loes ben ik hier het stadje in gegaan om een hapje te eten. Er was een karaoke avond dus ik heb al wat jeugd hier kunnen bespioneren. Pa kwam ons ophalen en eenmaal thuis was het voor mij onderhand toch wel bed tijd. Ondertussen snap ik wat een jetlag inhoudt. Er zijn menig ruimtes heen en weer, op en neer gegaan gister. Mijn slaapkamertje is fijn en mijn bed slaapt heerlijk! Het is een 2 pers. bed... Even een hint naar mijn vriendinnen die druk bezig zijn met sparen!!! ;-)Het is hier al lekker warm... heet! Zonnebaden is niet echt slim om te doen. Vanmiddag ga ik even heerlijk naar de zee (jaaa die met de haaien) Het is hier Shark time! Dus een beetje pootje baden met factor 50 op! Bij jullie is net de haan gaan kraaien en wat is er nou mooier aan je onbijtje dan het lezen van mijn blog! Mijn lieve vrienden en familie aan de andere kant, ik houd van jullie! Hier is minder ruimte voor foto's en filmpjes, mocht je nou geen fb hebben maar wel alles willen zien, maak dan een account aan met een nep profile, laat me weten dat jij dat bent en dan zal ik ons geheim bewaren! Dikke zoen uit het zonnige Mandurah!